سنسور

سنسورها را می توان به روش های مختلفی دسته بندی کرد. یکی از رویکردهای رایج این است که آنها را به عنوان فعال یا غیرفعال طبقه بندی کنیم.

• سنسور فعال سنسوری است که به یک منبع تغذیه خارجی نیاز دارد تا بتواند به ورودی های محیطی پاسخ دهد و خروجی تولید کند. به عنوان مثال، حسگرهای مورد استفاده در ماهواره های آب و هوا اغلب به منبعی از انرژی برای ارائه داده های هواشناسی در مورد جو زمین نیاز دارند.
•  سنسور غیرفعال برای تشخیص ورودی محیطی به منبع تغذیه خارجی نیاز ندارد. برای قدرت خود به خود محیط متکی است و از منابعی مانند نور یا انرژی حرارتی استفاده می کند. یک مثال خوب دماسنج شیشه ای مبتنی بر جیوه است. جیوه در پاسخ به نوسان دما منبسط و منقبض می شود و باعث می شود که سطح در لوله شیشه ای بالاتر یا پایین تر باشد. علامت‌های خارجی یک سنج قابل خواندن برای انسان برای مشاهده دما ارائه می‌کنند.

 برخی از انواع حسگرها مانند حسگرهای لرزه ای و نور مادون قرمز به دو صورت فعال و غیرفعال در دسترس هستند. محیطی که سنسور در آن مستقر می شود معمولاً تعیین می کند که کدام نوع برای برنامه مناسب تر است.

روش دیگری که می توان حسگرها را از طریق آنالوگ یا دیجیتال بودن آنها بر اساس نوع خروجی تولید شده طبقه بندی کرد.

• سنسورهای آنالوگ ورودی محیطی را به سیگنال های آنالوگ خروجی تبدیل می کنند که پیوسته و متغیر هستند.  ترموکوپل هایی که در آبگرمکن های گازی استفاده می شوند نمونه خوبی از سنسورهای آنالوگ هستند.  چراغ راهنما آبگرمکن به طور مداوم ترموکوپل را گرم می کند.  اگر چراغ راهنما خاموش شود، ترموکوپل خنک می شود و سیگنال آنالوگ متفاوتی ارسال می کند که نشان می دهد گاز باید خاموش شود.
•  سنسورهای دیجیتال، ورودی محیطی را به سیگنال‌های دیجیتال مجزا تبدیل می‌کنند که در قالب دودویی (1-0) ارسال می‌شوند.  سنسورهای دیجیتال در تمام صنایع بسیار رایج شده اند و در بسیاری از موقعیت ها جایگزین حسگرهای آنالوگ شده اند.  به عنوان مثال، اکنون از سنسورهای دیجیتال برای اندازه گیری رطوبت، دما، فشار اتمسفر، کیفیت هوا و بسیاری از انواع دیگر پدیده های محیطی استفاده می شود.